Zijn vreemdgaan en drie huwelijken, ik kan geen reden noemen om Bogart zijn persoonlijke gang als voorbeeld te nemen. Dit is niet waarom hij herinnerd wordt,maar dat hij een grootverbruiker is van sterke drank en sigaret altijd aanwezig is. Naar verluidt maakt dit iemand tastbaar en realitisch. Geloofwaardiger dan het 'perfecte plaatje' van iemand die sportend met een gemaakte prodent-lach overduidelijk de ideale schoonzoon is. Veel drinken en roken, rood vlees eten, kortom alle stereo-typeringen van mannelijk gedrag inclusief het praten met een droge mannelijke stem. Roken en drinken heeft iets volks en als we dit bestuurlijk doortrekken naar mijn woongemeente Ede zie ik paralellen met onze voormalige burgemeester Cees van der Knaap die tussen 2006 en 2017 onze burgemeester was. Die dronk en rookte en had mede hierdoor ook een volkse verwantheid. Niet te vergelijken - en in schril contrast - met de hoeveelheden die Bogart wegdronk. Dit gedrag zorgt voor een herkenbare menselijke factor. Dat er in 2018 een sporthal naar deze beste man (namelijk de Van De Knaap hal) doet hier niks aan af. In films dronk Bogart ook, net zoals anderen, maar niet buitensporig als in het echte leven. Zijn eerste rol in 'Up the River' uit 1930 was die van een man uit de nette klasse, vanaf 1936 brak hij door in 'The Petrified Forest als de gangster Duke Mantee. Nu nog een film die het bekijken waard is en in HD kwaliteit is uitgebracht met schitterende rollen van zijn vriend Leslie Howard en Bette Davis als een jong lieflijk meisje. 

Bogart vertegenwoordigt voor mij de mannelijke man. Hij heeft hetzelfde mannelijke aura dat Bruce Springsteen  uitstraalt. Een verademing, zeker in onze feministische en langzaam genderloze samenleving waarbij de 'moderne' man een halve vrouw moet worden. Er zijn wezenlijke verschillen en de gevoelige man die zijn emoties toont is niks mis mee, maar hem gelijkschakelen en ontmannelijken zou voor zowel de vrouw als man niet werken. Ter compensatie steek je als man de barbeque aan. Leg je er een grote lap vlees op en trek je een biertje open. Laat dit laatste bastillon van mannelijkheid mannen nog een beetje het gevoel geven man te zijn. Hoe infantiel dit lijkt. Je hebt het gevoel dat Bogart die progressieve ideeën keihard in het gezicht had uitgelachen. Het valt op hoe assertief en zelfstandig vrouwen in oude films zijn. Helemaal niet ondergeschikt. Je kunt die politiek correcte kaste niet genoeg van repliek dienen. Bogart is straks het ideale rolmodel voor de mannenemancipatie die gaat volgen. De tijd dat mannen weer man willen en kunnen zijn. Het fascinerende van Bogart is zijn stem en hij is het ultieme alpha mannetje dat (bijna) altijd aan de goede kant staat. Ik kan alleen maar constateren dat Anno 2021 zijn persoonlijkheid en films niks aan mannelijke kracht verloren hebben. Sterker, hij is interessanter geworden!