De zin van het leven, jezelf van werkdag tot werkdag slepen om niet vlak voor het weekend op vrijdagmiddag dood neer te vallen. Twee dagen weekend. Het nihilistische bestaan biedt weinig uitdaging. De christenen, joden en de moslims maken een kans op leven na de dood. Ik hoop als agnostische pseudo-gelovige zij gelijk hebben. Ik benijd hun rotsvaste overtuigingen, die heb ik niet. Je moet je tijd goed doorkomen, zonder teveel naargeestige gedachtes en voldoende endorfine aanmaken. Dan is het leefbaar en draaglijker 🙂 Dit klinkt weinig verheffend. Hierover nadenkend ligt een negatieve gedachtegang in het verschiet, maar ook een vrijbrief om je plek in de wereld niet te zwaar op te nemen. Je gaat het verschil niet maken, hooguit op detailniveau en er zijn weinig mensen die richtingen kunnen veranderen. Je kunt je afvragen of dit überhaupt wenselijk is en eerder een vorm van hoogmoed is. Zingeving aan het leven geven. De hedonistische levenstijl is mij te leeg en spreekt mij niet aan. Te kil en plat. Het reduceert je tot een genotmachine zonder inhoud en biedt kortstondige afleiding tegen naargeestige gedachtes. Het is niet eenvoudig en mijn gedachtes nodigen uit tot piekeren. De komedie is een trouwe vriend die het noodzakelijke perspectief weet te bewaken tot de afleiding niet meer werkt. 'Het heeft geen zin en niks geeft voldoening,' ligt op de loer. Het is dat ik niet meer rook anders had ik uit verveling en overpeinzing een sigaret opgestoken. Het klikkende geluid van de aansteker en de eerste walm rook, het past bij het tikken van deze tekst. Eventjes inhaleren en denken wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Misschien geen directe zin, die volgt, maar evenmin het witten van een plafond omdat een gele laag nicotine de witheid heeft doen verdwijnen. Kortom tijdswinst op langere termijn en voor je gezondheid beter. Het leven is zinvol, althans is een welkome onderbreking in de eeuwige stilte van het niets. Laten we het bekijken als een geschenk, of minimaal als een stukje afleiding. Je kunt stellen dat ik weinig te vertellen heb. Dit klopt en ik pretendeer weinig. Behalve in de politieke arena, dan doe ik net zoals de rest alsof ik alles weet. Mijn maatschappelijke geldingsdrang waarbij je in je achterhoofd weet je het verschil niet gaat maken, wat je ook bedenkt of doet. Zelfrelativering is een goede tegenhanger op plekken waar het hoofd kan tollen. Die plekken en personen zijn talrijk en het is mooi om deze te aanschouwen. Als een soort ramptoerist kijken hoe anderen hun ilussies in stand houden. Ik denk dat dit mijn sarcastische kant is. De tegenhanger van de gedachte dat je moet doen wat in je bereikt ligt. Natuurlijk heb ik een overtuiging, een visie waarop ik denk dat de samenleving het meest ideaal of het minst slecht kan functioneren. Een visie over wat goed voor ons als inwoners is. Blijkbaar heb ik een verantwoordelijk karakter en daarmee gaat humor en cynisme hand in hand samen. Met die combinatie kan je verantwoordelijkheid serieus nemen en houdt je alvast rekening met een teleurstellend resultaat. Beter kan niet.